Dooreerst werden we uitgenodigd op het Klein Kasteeltje zoals ieder kandidaat milicien. Ook mijn schoolmaat en privé kameraad Julien. Daarna mochten we ons aanmelden te Turnhout. Daar werden we geselecteerd voor Duitsland. Het soldaat zijn begon dan in Soest, bij de Grenadiers. Bij heugelijk toeval, stelde ik vast dat ook mijn kameraad Julien, bij de Grenadiers verbleef.

Camiel de Vooght

Daar vertoefde ik in de lichting 1964-1965, als SM in de 1^e cie., 1^e peloton, kamer 1. Dus de rechtse blok, bij het betreden van de kazerne. Ik werd daar aangesteld als kamer overste. Mocht de kamer niet helpen poetsen, van de sergeant, dus 1^e keer piket! Werd daar bij het leger ook een goed schutter, waarbij ik werd beladen met een Fallo geweer. Ook kregen we even later het insigne van Stormfuselier. Daarna, werd ik ook uitverkoren, tot het dragen van het Royale Grenadiers tenue met de Berenmuts. Waarbij ik met fierheid meerdere defilés heb mogen meemaken.

Later kwam ik in aanmerking voor het dragen van, de begeerde of niet begeerde twee strepen voor korporaal. Ik had toen niet de ambitie deze te aanvaarden, en liet dat over aan een collega milicien. Daarbij werd ik even later ontboden bij de toen residerende korpscommandant. In de toen geldende tijdsgeest, kreeg ik om bovenstaande reden, piket aangeboden. Meteen was ik de geliefde persoon, die om de een of andere kleine reden, steeds piket werd toegewezen, door de medewerking van onderofficieren, toen in dienst. Tijdens het groot alarm, had ik het genoegen met nog andere collega’s, in de munitie kelder de geweerkisten te ontruimen en te laden in de vrachtwagen. Ik stelde vast dat het dragen van die kisten, met 2 personen in tijd heel vlotter te doen was, in en uit die kelder. Ja ja, weerom piket, dat laden en lossen moest je alleen doen. Daarbij zocht ik altijd naar een logische oplossing(en). Kreeg te horen van mijn toen al schoolkameraad, Julien, die chauffeur was van de arts uit de infirmerie, wanneer het alarm zou zijn. Daarmee kon ik op voorhand de wacht aanvragen in de depot in Bücken. Dan was ik van het sleuren geweerkisten vanaf, bij de alarmen.

Tot ik te horen kreeg van de aalmoezenier dat er zangers werden gezocht, voor de plaatselijke kapel in de kazerne. De aalmoezenier haalde mij meteen in zijn kerkkoor. Tijdens de dagelijkse repetities in het koor, kon ik niet meer aantreden bij de piketten. Raad eens; weer piket er bovenop!

De kapitein aalmoezenier tilde daar toen zwaar aan. Waarbij ik mij nog eens kon aanmelden bij de korpscommandant. Ik verkreeg, toen een gesprek van man tot man. Dat was toen niet evident. Tussendoor werd ik daar ziek van een enorme zweer op het bovenbeen. Na enkele dagen infirmerie werd ik dan overgebracht naar het militair hospitaal te Berchem, Antwerpen. Daar kreeg ik ook nog eens een virus bedeeld, (ziekenhuis bacterie) waarbij ik daar toch 3 maand verbleef in Berchem. Heb om bovenstaande reden dan ook geen oefenkampen gedaan. Later zegde de kapitein aalmoezenier mij, dat er een vaste plaats vrij kwam in de wasserij. Die plaats nam ik meteen aan. Dus iets meer dan een half jaar heb ik deze wasserij gerund, tot het einde van mijn dienstplicht. Ho ja, ik mocht de was doen van de hogere officieren. En ja daar wrong het militaire schoentje weer. Ik kon de piket verplichtingen weer niet voldoen.

Camiel De Vooght

Daarbij verkoos een hogere officier dat zijn kleding klaar zou zijn, voor zijn vertrek. Dus weer geen piket, maar kreeg er nog wat bij van de toen residerende sergeant. Enfin, ik zwaaide af met nog wat straf piket, omdat ik bepaalde heren te slim af was.

Des al niet te min, in de toen der tijdsgeest, heb ik een heerlijke leger tijd beleefd, met de vrienden Grenadiers. Maar anno, 2015, is het leger geëvalueerd naar een technische en soms computer gestuurde materiaal.

Grenadier, Camiel.