na de lagere school, wat in die tijd al een hele prestatie was voor een arbeiderskind. Veel inspraak in mijn studierichting had ik echter niet. De onderwijzeres van het 6e studiejaar lagere school besliste dat ik maar in haar voetstappen moest treden, en ik vloog “illeco presto” naar de Oefenschool, voorbereiding van de Normaalschool. Ik had geen barst zin om mijn beroepsloopbaan te slijten om een hele klas de beginselen van het kunnen bij te brengen.

Na 3 jaar durfde ik er eindelijk voor uit te komen dat ik iets in de verkoop wou doen. Ik had graag verkoopster geworden, maar verwisselde het woordje “vendeuse” met “serveuse”, wat me een fikse oorveeg opleverde. Moeder sleurde mij dan maar op de tram recht naar de Handelsschool op de Coupure, en de eerste schooldag aldaar mocht ik kiezen of ik het 3e jaar nog eens zou overdoen, of direct naar het 4e jaar! het argument van de toenmalige directrice dat ik een gemakkelijke tijd zou hebben als ik het jaar over deed was doorslaggevend en gezien deze beslissing mij later een formidabele ervaring zou opleveren was dit een prima keus.

van alle nationaliteiten, één ervan was een leuke Aziatische jongen, die men “Moon” noemde. Ook werd ik goed bevriend met de Poolse delegatie en de Canadezen. Dat dit een onvergetelijke ervaring was hoef ik niet te vermelden. Groot verdriet na deze ervaringsrijke maand en bij het afscheid beloofden we elkaar eeuwig en altijd te blijven schrijven. Maar ja, het leven gaat verder en de relaties verwaterden.

Na een tijdje leerde ik mijn man kennen onder weinig romantische omstandigheden. Een fikse ruzie in de uitgangsbuurt van Gent omdat hij zich nonchalant op mijn handtas had laten vallen terwijl ik aan het dansen was. Het gekibbel is blijven duren gedurende de 50 jaar dat we gehuwd zijn, we vervelen ons nooit!